Nazwa zespołu Hornera pochodzi od znanego szwajcarskiego okulisty Johanna Friedricha Hornera, który jako pierwszy odkrył i opisał to rzadkie zaburzenie w 1869 roku.
Ponieważ różne czynniki mogą powodować zespół Hornera u ludzi, nie ma konkretnego leczenia tej choroby. Jednak zidentyfikowanie dokładnych aspektów wywołujących zespół Hornera u osoby dotkniętej chorobą może pomóc w naprawieniu podstawowych anomalii zdrowotnych i przywróceniu normalnego funkcjonowania nerwów.
Zespół Hornera – co to jest?
Zespół Hornera, znany również jako porażenie nerwu wzrokowego lub niedowład nerwu wzrokowego, jest rzadkim schorzeniem układu nerwowego wpływającym na oczy, które może dotyczyć osób w każdym wieku. Odnosi się do kombinacji objawów, które rozwijają się z powodu upośledzenia skupiska nerwów zwanego pniem współczulnym, wzdłuż jednej strony górnej części ciała.
Pień współczulny obejmuje nerwy, które rozpoczynają się w rdzeniu kręgowym w klatce piersiowej, wznosząc się aż do szyi, twarzy i oczu. Tworzą one część współczulnego układu nerwowego, który jest podkategorią autonomicznego lub mimowolnego układu nerwowego.
Ta sieć neuronowa pełni istotne role, takie jak monitorowanie bicia serca, wielkości źrenic, pocenia się i ciśnienia krwi, a także innych czynności, które umożliwiają organizmowi dostosowanie się do zmian w otoczeniu zewnętrznym. W związku z tym znaczne uszkodzenie pnia współczulnego, jak ma to miejsce w zespole Hornera, skutkuje zmniejszeniem rozmiaru źrenicy, obniżeniem tempa pocenia się, a także obwisłą powieką.
Przyczyny zespołu Hornera
Pień współczulny, który ulega znacznemu uszkodzeniu w przypadku zespołu Hornera, dzieli się na trzy odrębne segmenty komórek nerwowych lub neuronów w zależności od miejsca i sposobu wystąpienia dolegliwości:
Neurony pierwszego rzędu:
Ta siatka komórek nerwowych zaczyna się w podwzgórzu znajdującym się w podstawie mózgu, przechodzi przez pień mózgu i rozciąga się do górnej części rdzenia kręgowego. Różne okoliczności, w których zespół Hornera może dotknąć osobę w tej lokalizacji, obejmują:
- Udar
- Guz
- Choroby powodujące utratę osłonki mielinowej – warstwy ochronnej otaczającej neurony
- Uraz szyi
- Torbiel lub ubytek w kręgosłupie, np. jamistość rdzenia.
Neurony drugiego rzędu:
Ta ścieżka neuronalna rozciąga się od kręgosłupa, przez górną część klatki piersiowej, aż do boku szyi. Możliwe przyczyny spadku funkcji nerwów w tym segmencie obejmują:
- Rak płuc
- Rana w aorcie, która jest głównym naczyniem krwionośnym wychodzącym z serca
- Operacja w jamie klatki piersiowej
- Guz osłonki mielinowej, tj. nerwiak osłonkowy
- Urazowe uszkodzenie mózgu
Neurony trzeciego rzędu:
Ta złożona siatka komórek nerwowych zaczyna się z boku szyi i sięga aż do skóry twarzy, a także mięśni tęczówki i powiek. Uszkodzenie nerwów w tej części pnia współczulnego następuje z powodu:
- Uszkodzenia tętnicy szyjnej wzdłuż boku szyi
- Uszkodzenie żyły szyjnej z boku szyi
- Infekcji lub guza w pobliżu podstawy czaszki
- Klasterowe bóle głowy i migreny
Objawy zespołu Hornera
Charakterystyczne objawy zespołu Hornera u dorosłych są dość trudne do wykrycia i obejmują:
- Źrenica w oku jest stale małych rozmiarów, tj. mioza.
- wyraźna różnica w wielkości źrenic w obu oczach, tj. anizokoria
- Zmniejszona reakcja źrenic na słabe światło
- opadanie górnej powieki, tj. opadanie powieki
- Zwiększona prezentacja dolnej powieki, tj. opadanie powieki do góry nogami
- Pusty wygląd oka
- Niewielkie pocenie się lub jego brak na całej twarzy lub na skrawku skóry (anhidrosis).
Wyraźne oznaki zespołu Hornera u dzieci obejmują:
- Bardzo jasny kolor tęczówki w chorym oku poniżej pierwszego roku życia.
- Brak zaczerwienienia lub zaczerwienienia, nawet w kontakcie z ciepłem i innymi siłami fizycznymi, po dotkniętej stronie twarzy.
Sprawdź: Suplement Eyevita Plus na lepszy wzrok
Diagnoza i leczenie zespołu Hornera
Lekarz okulista lub okulista przede wszystkim przeprowadza badanie fizykalne w celu wykrycia wszelkich schorzeń, które mogą być podstawą zespołu Hornera u pacjenta. Następnie bada rozszerzenie lub zwężenie źrenic, wprowadzając do obu oczu krople do oczu z lekiem. W przypadku, gdy reakcja źrenic w jednym z oczu nie jest normalna, za najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie uznaje się uszkodzenie nerwów i przeprowadza się dalsze testy w celu zlokalizowania konkretnego miejsca uszkodzenia nerwów.
Zaburzenia transmisji nerwowej po jednej stronie górnej części ciała obserwowane w zespole Hornera można zwizualizować za pomocą zaawansowanych analiz obrazowych. Obejmują one badania MRI, tomografię komputerową i ultrasonografię tętnic szyjnych, a także zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej.
Po wskazaniu rzeczywistego miejsca uszkodzenia nerwów, lekarze rozpoczynają procedury leczenia w celu naprawienia nieprawidłowego funkcjonowania współczulnego układu nerwowego. Nie ma skutecznej metody leczenia zespołu Hornera. Skorygowanie wad w sieci neuronowej pomaga złagodzić wszystkie objawy dyskomfortu w oku, a także odzyskać optymalne funkcje nerwowe przez pacjenta, aby zapewnić całkowity powrót do zdrowia.
Źródła:
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/29260849/